Dolnośląskie Mecze Matematyczne (XXIII)

Zawsze z niecierpliwością czekam na relacje moich podopiecznych po obozie DMM i zawsze słyszę słowa zachwytu. Uczniowie są zadowoleni i szczęśliwi.

Zgodnie z nową reformą p."minister" żadne konkursy nie mogą się odbywać w czasie lekcji. Dyrektorzy szkół przez to się nie zgadzają na żadne konkursy wyjazdowe, zawody sportowe itp. Dzięki p. "minister" DMM umrą chyba śmiercią naturalną... niestety :(, a było tak pięknie.

Obóz DMM w Radkowie (czerwiec 2013) był dla mnie bardzo ciekawym przeżyciem. Wiele się na nim nauczyłam (nie tylko z matematyki), a obozowych znajomości nigdy nie zapomnę. Chociaż prawie nikogo tam wcześniej nie znałam, po kilku dniach czułam się jak w jednej wielkiej rodzinie - mając wspólne zainteresowania (nie tylko matematyczne), wszyscy szybko znaleźli wspólny język. Mimo napiętego planu zajęć, udało nam się zdobyć Szczeliniec Wielki - najwyższy szczyt Gór Stołowych i puszczać świętojańskie wianki na Pośnej. Były też zadziwiające zawody sportowe przygotowane przez kolegów z III LO (pod hasłem "Trójka dzieciom"), np. slalom komandosa. Przez cały obóz trwały liga zadaniowa i liga rebusowa, a w ostatnim dniu ogłoszono "konkurs roku". Każdy mógł wybrać to, w czym czuł się najlepiej. Rebusy matematyczne były dowcipne, wymagały wiele kombinowania, ale satysfakcja z ich rozwiązania była ogromna.
W ostatnią obozową noc odbywało się wspólne pieczenie pizzy w kuchni turystycznej, ale ja spędziłam ją na układaniu sześciennej kostki z zapałek bez użycia kleju. To cudo stworzyłyśmy we trójkę z koleżankami między godziną 22 a 2 (później obowiązywała już bezwzględna cisza nocna). Na początku było to trudne, a pracy nie można było ani na chwile zostawić, bo wszystko by się rozsypało. Ale efekt był wspaniały (na zdjęciach pokazano kolejne etapy tej konstrukcji). Polecam obóz każdemu, kto chociaż trochę lubi matmę. Wyjazd był dla mnie miłym odpoczynkiem po całorocznej pracy.

Sześcian na zdjęciu ma wymiary 12 cm x 12 cm x 12 cm i składa się z ponad tysiąca zapałek zwanych zniczowymi. Zapałki utrzymują się w bryle dzięki prostemu zabiegowi - każda blokuje ciąg innych zapałek.

Jestem mamą uczennicy z klasy VI SP we Wrocławiu. Córka wczoraj wróciła z obozu, którego Fundacja Matematyków Wrocławskich była organizatorem. Jest zachwycona. Powiedziała, że to był najlepszy obóz, na jakim była (a jest w tym temacie ekspertem, bo od 7 lat kilka razy w roku wyjeżdża na różnego rodzaju zgrupowania). Gratulacje zatem i podziękowania gorące dla organizatorów i opiekunów na obozie.

Niestety, w pierwszym challenge'u Głogów okazał słabszy od Poznania, ale wynik 38:23 wstydu nie przynosi, tym bardziej że VIII LO z Poznania to bardzo dobra szkoła (odpowiednik wrocławskiego XIV LO). W składzie drużyny mieli 5 maturzystów i 3 olimpijczyków z matematyki.
Atmosfera w trakcie meczu była sympatyczna, a sama rozgrywka była kolejnym ważnym doświadczeniem dla uczniów i nauczycieli.
Poniżej kilka zdjęć z tego meczu.

autorka: Janina Płaskonka-Fietkowska

Zwycięstwo w tegorocznych DMM było dla nas dużym zaskoczeniem. Uczniowie bardzo się zaangażowali, tak sami z siebie. Do ostatnich chwil przed finałem przeliczali różne zadania, co jak widać zaprocentowało. Dziękujemy za organizację meczów, bo jest to wspaniała zabawa dla uczniów, ale i ogromna motywacja. Nie wiem, w jaki inny sposób udałoby mi się ich tak zaangażować do pracy i to przez cały rok szkolny.

Chciałabym poruszyć problem atmosfery i dziwnych sytuacji, jakie zdarzają się w komisjach podczas meczów matematycznych. Uważam, że sam pomysł jest świetny. Uczniowie mocno się w mecze angażują, cała impreza oprócz możliwości wykazania się umiejętnościami matematycznymi pozwala też ćwiczyć umiejętności strategiczne, zacieśnia więzy w grupie, daje możliwość ćwiczenia wystąpień publicznych, ludzie uważnie słuchają każdego słowa i w razie niejasności żądają wyjaśnień.
W naszej szkole uczniowie bardzo zabiegają o możliwość uczestniczenia w meczowej drużynie. Martwi mnie jednak sposób, w jaki rozwiązano problem sędziowania. Na meczach piłki nożnej sędziami nie są trenerzy, ale ludzie niezwiązani ani emocjonalnie, ani finansowo z żadną ze stron. Natomiast na DMM uczniów oceniają ich nauczyciele, którzy na ogół są silnie związani z jedną z grających grup, a ich przegraną traktują jak własną porażkę. Uczniowie widzą "obrady" komisji, które często są nieprzyjemną i stresującą kłótnią. Co więcej, po pewnym czasie uczniowie oczekują takich właśnie kłótni, bo to oznacza, że ich nauczyciel o nich walczy. Jeżeli nauczyciel w komisji się nie kłóci, to znaczy, że nie dba o swoją drużynę.
Na jednym z naszych meczów w komisji były dwie nauczycielki z naszej szkoły i nauczycielka drużyny przeciwnej. Jak ona ma sama "walczyć" z dwójką nauczycielek? W dodatku są to dwie starsze nauczycielki, a jedna z nich ma bardzo stanowczy sposób wypowiadania się. Wstyd "odpyskować" komuś starszemu, kto nie chce przyznać racji, bo musi walczyć o punkty dla swojej szkoły. To doprowadza do sytuacji, kiedy nie tyle rozwiązanie ucznia, ale siła charakteru nauczyciela decyduje o przyznaniu punktów. Oczywiście można wysłać zadanie do arbitrażu, ale łatwiej jest pójść na kompromis. A to rodzi poczucie porażki i pretensje ze strony sfrustrowanych uczniów. Najlepszym rozwiązaniem jest wysyłanie na mecze studentów jako osób obiektywnych i bezstronnych. Wtedy mecz wygrywałaby lepsza drużyna, a uczniowie nie uczyliby się, że w życiu należy być agresywnym i można być niesprawiedliwym w obronie własnych interesów.

Regulamin DMM nie wymaga osiągania kompromisów i nie ma znaczenia ilu jest nauczycieli z każdej ze szkół, ani jaką mają siłę charakteru. Wystarczy określić, czy zadanie jest rozwiązane, czy też nie, a co do tego w matematyce na ogół wątpliwości nie ma. Wówczas jury ma już bardzo ograniczone pole manewru, a na dodatek nie ma potrzeby przekonywania kogokolwiek do swoich racji. Każda ze stron podaje swoją liczbę punktów i wyciągana jest średnia. Nauczyciel, który dał niższą ocenę, ma obowiązek omówić błędy w rozwiązaniu. Jeśli drużyna nie zgadza się z oceną, może wysłać rozwiązanie do arbitrażu, ale może na tym równie dobrze zyskać punkty, jak i stracić. Ocena po arbitrażu jest już ostateczna i nieodwołalna. Na każdy mecz można zaprosić studentów. Wiele szkół z tego korzysta. Jeśli mecz jest rozgrywany zgodnie z regulaminem, nie przytrafiają się przykre sytuacje. Kapitan mógłby sam zadbać o to, żeby zapoznać z regulaminem zarówno drużynę jak i (w razie potrzeby) nauczyciela. Oczywiście zdarzają się toksyczni nauczyciele, ale najczęściej sami wycofują się z obsługiwania meczów, bo w kolejnej edycji żadna ze szkół nie chce z nimi grać. Po kilkunastu latach rozgrywania DMM ponad 90% meczów przebiega w miłej i sprzyjającej uczeniu się atmosferze.

Nauczycieli, którzy próbują rozgrywać mecze za uczniów, należy publicznie napiętnować, bo psują zabawę uczniom oraz efekty pracy wielu osób. Jak ktoś nie rozumie po co są i na czym polegają mecze i jeszcze zachowuje się w opisany wyżej sposób, w ogóle nie powinien pracować jako nauczyciel. Marta powinna podać nazwy szkół, o które chodzi, i w ten sposób można by wytknąć niewłaściwe zachowanie nauczycielkom (bo musiało być niewłaściwe, skoro nawet uczniowie tych nauczycielek mają do nich o to pretensje). Jeśli nie potrafią się właściwie (tzn. zgodnie z etyką zawodu nauczyciela) zachować, to niech nie zgłaszają się w ogóle do meczów. Mecze się na pewno świetnie bez takich ludzi obejdą. Ich uczniowie wyjdą na tym gorzej (chociaż teraz też lekko im nie jest). Jak widać nie wszyscy dojrzali do takiej formy konkursu. Szkoda, że niektórzy uczniowie wydają się znacznie bardziej dojrzali niż ich nauczyciele. Na szczęście nauczyciele ze "starego rozdania" odchodzą już ze szkół i można mieć nadzieje, że zastąpią ich tylko lepsi.

Bardzo dziękuję za super obóz. Dziecko wróciło bardzo zadowolone. Pani Małgorzata robi dużo dobrego dla zdolnych dzieciaków.