Kepler i Poinsot byli pierwszymi, którzy badali własności wielościanów nazwanych obecnie ich imieniem, jednak wizerunki przedstawiające niektóre z nich pojawiały się dużo wcześniej. Najstarsze znane przedstawienie dwunastościanu gwiaździstego małego pochodzi najprawdopodobniej z początku XV wieku (ok. 1425) i do dziś można je podziwiać na posadzce bazyliki św. Marka w Wenecji (ryc. 3).
Ryc. 3
Prawdopodobnym autorem tej wspaniałej mozaiki jest jeden z najwybitniejszych przedstawicieli włoskiego quatrocenta - Paolo Uccello.
W roku 1568 ukazało się dzieło norymberskiego złotnika Wentzela Jamnitzera Perspectiva Corporum Regularium. Zawiera ono ogromną liczbę wspaniałych miedziorytów. Na jednym z nich można doszukać się również wizerunku dwunastościanu gwiaździstego małego (ryc. 4 - drugi w pierwszym rzędzie), inny zawiera najstarsze znane przedstawienie dwunastościanu wielkiego (ryc. 5 - pierwszy w środkowym rzędzie). Rysunek ten wyprzedza odkrycie Poinsota o 242 lata, ale Jamnitzer nie zwrócił specjalnej uwagi na tę bryłę i prawdopodobnie nie zdawał sobie sprawy, że z matematycznego punktu widzenia jest ona znacznie ciekawsza od innych.
Ryc. 4 i 5
